Sokół i panna

Znowu rozstania przyszła pora,
minęły wiosna, jesień, zima,
to tak niedawno, jakby wczoraj,
list pożegnalny łzą kreśliłam.

A wszystko mogło być inaczej,
odkąd odszedłeś świat jest szary,
czy duchy zechcą nam wybaczyć,
dziecinną wiarę w ideały?

Pozostawiłeś sny, miraże,
i autoportret czarno - biały,
a ja choć żyję, ciągle marzę,
że się w zaświatach gdzieś spotkamy.

Sokół i panna strzegą cieni,
i bukiet róż co ranią dłonie,
bo każdy przecież wraca kiedyś,
do miejsc co były mu tak drogie.


(Na pamiątkę romantycznej miłości Artura Grottgera i Wandy Monne)


Na tumbie grobowej zmarłego w grudniu 1867 roku we francuskich Pirenejach malarza i rysownika Artura Grottgera znajdującej się na Cmentarzu Łyczakowskim uwagę zwraca przejmująca rzeźba przedstawiająca młodą, zasmuconą dziewczynę klęczącą na granitowym kamieniu. Obok niej znajduje się sokół z rozpostartymi do lotu skrzydłami, symbolizujący miłość i wierność.

U stóp dziewczyny Parys Filippi, który był przyjacielem zmarłego, umieścił złamaną paletę malarską i lirę z porywanymi strunami symbolizującymi brutalnie przerwane przez niespodziewaną śmierć życie i karierę malarską Artura Grottgera. Obok znajdują się czaszka oraz medalion z twarzą zmarłego.

Podpis na płycie głosi, że „pomnik ten postawiła Wanda”. Wiadomo, że była ona także pomysłodawczynią i wykonawczynią wspomnianego medalionu z podobizną zmarłego Artura Grottgera. Kim była tajemnicza fundatorka pomnika i nagrobnego wizerunku i co sprawiło, że na własny koszt sprowadziła do Galicji ciało zmarłego artysty z miejscowości odległej dwa tysiące czterysta kilometrów od Lwowa?

autor

Bogumił1

Napisany: 2022-06-25 Dodano: 2022-06-25 17:25:02

Ten wiersz przeczytano 1222 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie