Sonata deszczowa
Deszcz za oknem szumi
i szepcze
myśli w wątki zaplata
chłodem obejmuje
i gra nostalgią we mnie
smętna jakaś sonata
niebo alabastry
i błękity czyste
szarościami pogania
szemrzą światem potoki
skapują z parapetów
minione doznania
a ja na tapczanie siedzę
i dopijam
pachnącą kawę
zegar do przodu wciąż zapiernicza
(że tak się wyrażę)
i nie przestaje
zbieram kolejne ziarna doświadczeń
w świadomości sadzę
wiem że we mnie na zawsze zostanie
wszystko
cokolwiek zostało posiane
a za lat kilka spojrzę wstecz znowu
by stwierdzić ze wstydem
albo śmiechem
Boże jaka ja głupia byłam
dobrze że dzisiaj już się zmieniłam
autor
zielonaDana
Dodano: 2020-02-23 19:55:24
Ten wiersz przeczytano 786 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (23)
chciałbym się odnieść do wersów
ale jak...
jeśli tu nie zajrzałem ;)
a za parę lat będzie powtórka
(Boże jaka ja głupia byłam
dobrze że dzisiaj już się zmieniłam)
W czasie deszczu podobne nachodzą mnie myśli. Dobrej
nocki życzę:)
Życie uczy nas wyciągać wnioski z podejmowanych
decyzji:)jak to mówią "jak bym wiedział że się
przewrócę to bym sobie usiadł":)ciekawy wiersz
pozdrawiam
Bywają chwile,że mam całkiem podobnie.
Pozdro.
:) Lubię podsłuchiwać, jak się ze sobą wadzisz i
dogadujesz : )
Środek kapkę przegadany. Drobne cięcie dodałby mu
rytmu. Obrazek z tych, co są dobre na ścianę.
Jakoś tak szczerze się zrobiło - że to co dziś, stanie
się doświadczeniem, a może nauczką... przyszłość jako
obietnica mądrości...