spacer

Przedostatnie promienie

słońca

delikatnie otulają

korony drzew.

Kładąc

na kobierzec wrzosu

ich cień.

Twoja dłoń

leciutko pięści

moją dłoń.

Idziemy zasłuchani

w lasu opowieści.

Jakby nie było

nic prócz Nas

i ten las.

I już nie wiem,

czy to Twój szept,

czy słońce tak

ciepło dotyka moich ust.

Nasze nogi

miękko zapadają się

w poduchę mchu.

Patrz -liść klonu

czerwienią cicho

spada na mech.

Weż go,

to nasz liść,

nasz spacer,

nasz las,

nasze wrzosy-

teraz już milczmy.

Niech czas zatrzyma się.

My w nim zagubieni

aż po kres.

autor

sarenk@

Napisany: 2006-10-09 Dodano: 2006-10-24 10:12:37

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie