Spacer po plaży / Wisełka /

Idę boso po plaży,
ślady stóp znikają.
Zacierają się,
jakby gumką ścierane.
Zimny poranek,
mglisty dziwnie szumny.
Fale rozbijają się-
damy roztańczone.
Drżące ciało czuje chłód,
jest pięknie.
Szybko sprzątane ślady,
przez fale i kamyki,
które są jak rozsypany mak.
Różniste ziarenka.
Iskrzy kolorem i czernią.
Mak to kwiat, myślę sobie,
nie czuję zimna.
Nagle przypomina się lato.
Czerwone maki i chabry,
też tworzą morze,
ale z łanami zbóż.
Jednak to morze nie pochłania,
po prostu jest.
Czeka na wodę.
Bezkres łanów uspokaja.
Morski jest piękny,
groźnie szumi.
Ten kto to stworzył,
pokazał Boską potęgę.
Wszystko misternie stworzone,
pięknie dopasowane.
Bezkres tworzy dal.
Koczują w niej myśli.
Czy się boję ?
Nie wiem co myśl.
Myśl rozbija huk wody.
Pluskanie dziwnie brzmi.
Zawiera trwogę i łagodność.
Perfekcja twórcy świata,
niewinnie płynących fal.
Tworzy końskie grzywy,
wyglądają jak hałdy śniegu.
Tysiące korali i perełek.
Błyszczą w słońcu.
Napatrzeć się nie można.
Piękno życia zgrane ze sobą.
Fala za falą niby podobna,
tak jak my ludzie,
ale każda inna.
Przyroda łączy bezkres.
Piękno życia płynie dalej -
słona morska woda.
Piasek rozsypuje się pod stopami.
Opuszczam morze i plażę.
Czas ma dalszy ciąg życia.

autor

Maria Magdalena Proskurowska Rubas

Napisany: 2015-05-31 Dodano: 2015-05-31 15:37:53

Ten wiersz przeczytano 1023 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie