Spójrz...
Spójrz
To okno jest moją twarzą
Spoglądasz przez nie
na Twój świat
Widzisz szemrzące potoki
Słyszysz zieleń rozkwitłej łąki
Dotykasz życia przez szybę wspomnień...
Więc czemu nie do mnie
garną się Twoje dłonie?
Czemu nie na mnie
Twój wzrok spoczywa?
Przeklęta złością
żółcią kaczeńców
nadeszła miłość
Odeszła w złości
niesprawiedliwa...
Samotny wśród ludzi... jakiś ktoś, stojący obok Ciebie i stukający do bram Twego serca... lecz zamknięte na cztery spusty, choć w okienku wisi kartka z napisem OTWARTE... sprytne zmylenie przeciwnika czy też jawna obłuda?... pukam i stukam kołatką swoich łez, ale cisza przerażająca pustką dookoła... powiedz, jestem Twoim przeciwnikiem?...czy tak?... czy tak właśnie mnie odbierasz wciąż chowając urazę minionych chwil?... może nadal widzisz we mnie wroga, obłudnika podającego spragnionemu wodę z zatrutego zródła? czy aż tak bardzo zraniłam Cię swoją obecnością, że nie chcesz nawet wymówić mojego imienia?... snuję się z kąta w kąt, zbieram strzępy poszarpanych myśli i maluję nimi Twój cień, może choć tyle mi zostawisz... pamięć o sobie, kilka rozrzuconych bez ładu wspomnień, moją twarz odbitą w oknie tęsknie wypatrującą Ciebie...
źdźbło trawy
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.