spowiedź

Nieśmiertelność ma spocone skronie.
Budzi mnie każdej nocy.
Idziemy płonącym lasem na chudych piszczelach.
Potem z językiem na brodzie
lepimy foremki litanii, babki z psalmów.
Jej korona jest blaszana,
moja papierowa.
Kalekie tragedie czasu
idą z nami na ciemną pielgrzymkę.
Za zakrętem, w zduszonej fontannie,
pływa moja niedojrzała samotność.
Za następnym nadzieja zjada kwaśne jabłka.
Modlitwa o szklanych źrenicach znużonym wieczorem.
Mój konfesjonał spuchnięty od żalu.

autor

kotecek

Dodano: 2006-01-08 18:39:03

Ten wiersz przeczytano 581 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie