spragniony

na strzępy rozrywam to co ze mnie zostało,
niewiele już tego,
czy nie widzisz jak mnie mało ?
łzawię suchym okiem,
chwytam cień w obie ręce, kłamię że jest kolorowy,
ja nie jestem zdrowy,
jestem na 50%, jestem do połowy,
tak niezdolny,
tak milczący,
w przeraźliwym krzyku duszy zatopiony, ogłuszony

prąd życia rozrywa moją rzeczywistość

czasem myślę, że zasługuje,
czasem, że też chcę żyć

otwieram oczy i..
świat znów zaczyna gnić


a tak bardzo chce mi się pić

autor

zmęczony_koleś

Napisany: 2014-06-10 Dodano: 2014-06-10 00:32:04

Ten wiersz przeczytano 493 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie