Strach

Zaczęło się tak niewinnie
Spojrzenia, uśmieszki
A jak jest teraz "mam" Go
I nie potrafię się cieszyć
Czuję ciągłą rozpacz, że zostanę sama
To jest barierą, przyjęcia i wiary w Jego miłość
Ciągły żal do Stwórcy
Że jestem taka...
Przeradza się w przyzwyczajenie
Już nic mi nie sprawia przyjemności
Chyba, że On:
Mówi tak wiarygodnie, ale boję się zranienia
Bo miłość to dni mijające jak minuty nie powracające nigdy,
Więc, czemu nie przyjmuję tej myśli, uczucia
Przecież każdy go potrzebuje
Może On mnie tego nauczy zanim
skąńczą się nasze dni
I znów stanę się pogodnym człowiekiem
Tak tego pragnę...

autor

kostucha

Napisany: 2002-01-01 Dodano: 2006-03-14 13:33:16

Ten wiersz przeczytano 404 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie