Światło

Zatopiony w szarości glob przesiąka deszczem.
Gleba spija chciwie każdą jego kroplę.

Zawieszona w przestrzeni,
zanurzona w nieskończoności
Ziemia
zatacza krąg
wykonuje jeden ze swych niezliczonych obrotów.

Nie może przystanąć pochłonięta rutyną,
rytuałem powtarzanym od milionów lat.

Czeka na światło jaśniejsze od słonecznego,
na promienie, które nie zgasną nawet w wieczności.

Może kryją się w tej czarnej przestrzeni
przyozdobionej ognistymi oczami gwiazd?

autor

Maja Dominik

Napisany: 2005-06-06 Dodano: 2007-03-15 19:39:51

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie