Świetlik

Wiem, że czekasz na kogoś, miga lampka przy oknie.
Spać nie możesz od dawna - przyglądasz się burzy.
Mierzysz wzrokiem znudzonym ganku czerń, szare stopnie...
Choć wiatr śpiewa Ci do snu, a kropel plusk nuży,
zasnąć nie chcesz ze strachu, że na czas się nie zbudzisz.

Śledzisz bieg ciemnej wody, ciche wodospady
przepłukały wskroś schodki, drewnu kolory skradłszy.
Nigdzie końca nie widzę tej smutnej kaskady...
Źródła też nie zobaczę, nigdy sam nie odgadłszy -
Czy to niebo upadło, czy tylko ty płaczesz?

Wiedz, że szukam Cię ciągle, w zimnym deszczu majaczę.
Ślepy wśród miejskich latarń co krok się potykam.
Ze mną tonie w kałuży świętojański robaczek.
Błyska światło raz jeszcze... na zawsze zanika.
Jakże jestem podobny do tamtego świetlika!

Otrzymałem w podarku okruch życia. Z nim skrzydła,
by móc znaleźć tę jedną, z którą warto go dzielić.
Lecz kuszony przez barwne neonów mamidła
sztucznym służyłem blaskom. Kończąc w błotnej topieli
nawet stóp nie zdołałem oderwać od ziemi.

Dla mnie jesteś światłem
W jednym z tysięcy domów
Szeptem, cichym płaczem
Głuszonym zgiełkiem gromów
Lekką wonią kwiatów
Szarpaną silnym wiatrem
W błyskawicy cieniu
Ty dla mnie jesteś światłem

I nim doszczętnie zmyje deszcz z twoich szyb, łzy z oczu
półcienie mej sylwetki, wyblakłe ślady kroków
usłyszysz środkiem nocy do drzwi ciche pukanie
czy nadal będziesz czuwać? odpowiesz wtedy na nie?

autor

Feliks K.

Napisany: 2015-04-18 Dodano: 2017-01-14 21:36:48

Ten wiersz przeczytano 1163 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie