ŚWIT BUDZI ŻYCIE
trochę nadziei i chłodnej rozkoszy
ból serca wolno zabija odchodzi
kłamstwo jak kłoda leży by ranić
jak ogień pali smak zatrutego wina
smutek dobrze znany błądzi w mroku
ostatni drogowskaz jesteś chwilą jeszcze
w sercu ślad pozostał podąża w pamięci
z ostatnim oddechem jaki smutny dzień
milczący telefon pusta skrzynka na listy
tylko myśl jak błyskawica uderza rani
ale i ona umiera gdy dzień nadchodzi
zastygam w nicości jak zimna dama
przeminąłeś pozostał zimny wiatr
nawet unosząca mgiełka rozpłynęła się
świat jest nadal dziwny jak w piosence
nie potrafię a tak chciałam zapomnieć
.....
Komentarze (51)
smutny wiersz, takie lubię, pozdrawiam
Pięknie choć smutny ale bardzo mądrze napisany wiersz.
Pozdrawiam cieplutko.
Pięknie choć smutny ale bardzo mądrze napisany wiersz.
Pozdrawiam cieplutko.
Pięknie napisany wiersz i taki mądry. Nie raz w życiu
musimy powiedzieć Amen.
Pozdrawiam serdecznie Magnolio.
Smutny poruszający wiersz. Pozdrawiam serdecznie
MAGNOLIO, pięknie, choć tak przejmująco smutno...:)
smutkiem dotykasz i mrokiem
wzruszyłem sie
pozdrawiam
przemijanie wszystko zabierze
smutny ale z duszą
smutny
Nim przyjdzie nowe, stare odchodzi,
zapomnieć trudno, lecz trzeba się godzić!
Pozdrawiam!
Bardzo smutne.
To prawda ze świt budzi nowy dzień życia...
W którym kłamstwa być nie powinno
Bo kłamstwo zabija wszystko to co życie upiększa
Można komuś kłamstwa wybaczyć...
Lecz z kłamstwa zrodzonego zła zapomnieć się nie da
Piękny choć smutny wiersz...
Dający wiele do myślenia i zadumy nad życiem
By nie było w nim tego co je boleśnie rujnuje
Pozdrawiam bardzo serdecznie :)
Życząc Ci cudownego w promieniach słońca i miłości
dnia
Ty pięknie piszesz...boisz się żyć pełnią:)miłej
niedzieli
ludzie żyją w ludziach o ile dane im było zamieszkać w
sercach , są też i Ci o których pamiętają tylko
kamienie ... świadectwo słów to cząstką serca w dwie
strony gdzie choćby się chciał zapomnieć się nie da