Świt rozjaśnia mi ciemność

Żyję w gwarze ludzi, przemykam się w śród nich cicho
Czy ja kiedykolwiek głos podniosę w swoim cichy życiu
Podnoszę głos, dziarski i mocnym czynie to w poezji dotyku
Oplątany wersami poezji, kończy się to na krótkim krzyku

Im bardziej się śpieszę, tym szybciej czas mija,
Już świt mi gasi lampę z naftą – przykręca biały knot
muszę iść tam gdzie wskażą , nie ma powrotu,
nie ma manewru w bok i na żaden zwrot

Przekładam wiersze na wiele języków, czynię to i owo
Jest tylko jeden język, a w nim jedno słowo
dla mnie ślązoka ,,pszaja” Ci całym z sobą
,,kocham” to właśnie to Śląskie słowo


Autor:slonzok
Bolesław Zaja
blog.pl/boleslawzajawwierszach.blog.pl

autor

slonzok

Napisany: 2015-09-29 Dodano: 2015-09-29 08:49:02

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie