Syzyf wagabunda

a ja Syzyf wagabunda
przemierzam pogmatwanie
ziemskie mrowisko zagubione
w kosmicznym krajobrazie
namaszczonym manią pępka

niepozornie i zdradliwie
jak maleńki ogieniek spieszę
do samospalenia w płomieniu
pogubionych ścieżek
uświęconej pielgrzymki
do wyznaczonej linii oddechu

mój czas ciągle spieszy do tyłu
czy w tym pędzie znajdę
jedną chwilkę by popatrzeć
w głąb cienia i odnaleźć
maleńkie światełko serca
co wciąż trwa w nadziei
na spotkanie

autor

topor

Napisany: 2008-01-15 Dodano: 2009-01-28 06:11:19

Ten wiersz przeczytano 513 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie