Szary ptak

Z gniazda, które wydało się nagle zimne i ciasne, wyfrunął szary ptak, by zdrętwiałym skrzydłom przywrócić pamięć swobodnego lotu.
I spłoszony świata ogromem, marność swą odczuł boleśnie..i z sił opadł.
Ostatni słoneczny promień, tuż przed zmierzchem, wskazał mu drogę ku zacisznemu schronieniu.
Przysiadł więc cicho, ogrzewając się w jego cieple i karmiąc, nieufnie zrazu, drobinami ciepłych słów..głodny nieznanych dotąd wzruszeń i emocji.

I rozsmakował się w nich..
Delektuje się nimi i syci, na zapas jakby, wiedząc, że to może ostatnia taka uczta w tej ciepłej przystani..

Siwa mgła wokół. Raz się podnosi, raz opada..

Szary ptak, ogrzany i syty, ale niespokojny przeczuciem zaniedbania, próbuje odnaleźć drogę do gniazda.
Wie, że powinien wrócić i wymościć je na nowo.
I zasmakować znowu w zwykłej karmie, choć czasem trafiają się w niej plewy.
Czyści piórka, prostuje skrzydła..Jak może, odwleka moment pożegnania z tym ciepłym, szczodrym przytuliskiem..

Mgła uwolniła horyzont.
Już czas..Czas wrócić do domu!
I wzbił się w szare, nieprzyjazne niebo.
Niosą go pamiętliwe skrzydła, a on wciąż ogląda się za siebie..i gubi pióra znacząc szlak.
Może kiedyś zapragnie nim powrócić..

autor

floranna

Dodano: 2010-03-02 00:29:59

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie