Szpony nocy...

... odpoczynek od warzyw i owoców ... - proszę o wyrozumiałość...

Na skraju puszczy,
kiedy słońce chowało ostatnie promienie,
dostrzegłam wyłaniające się cienie.

Biegłam, co tchu w kierunku tajemnicy
ciało zawładnięte stanem hipnozy
wywołanej szeptem nieznanej mowy,
drżało w ognistym zrywie.

Otoczona wyciągniętymi konarami
dławiłam się krążącymi obrazami.

Wciągały niczym bagno w otchłań
zakrywając oczy, usta, nozdrza.

Wyciągniętą ręką szukałam pomocy
tchu, małego oddechu,
drogi ucieczki ze szponów nocy.

Błąkając się w szeptach matecznika nocy
krzykiem uwolniony praptak
rozszarpał powietrze
milczenie porwał na strzępy.

Wzbił się w powietrze, gubiąc pióro
podpalił skraj puszczy.

Zatopił we mnie szpony
krzykiem omamił i porwał.

Upuścił gdzieś na rozstaju
w pół drogi do raju.

Tułam się teraz
z bólem po szponach.

Mój raj utracony, upragniony
jak fatamorgana
falująca swym pięknem
w porzuceniu i zdradzie
praptak – grzechem zakrył przejście.

autor

Ania M.

Napisany: 2016-09-01 Dodano: 2016-09-01 12:00:26

Ten wiersz przeczytano 1233 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie