Tak mało trzeba

Byłem jak ten najmniejszy z braci,
Giąłem się niczym wiotka lina.
I najważniejsze nikt nie stracił,
Życie idyllę przypomina.

Schlebiałem każdym twoim słowom,
Oczy pieściłem zapłakane.
Szukałem ciebie wciąż na nowo,
Bo chciałem poznać nie poznane.

Ty odpierałaś wszelkie zmiany,
Bunt miałaś w dumę policzony.
Ja zlizywałem z ciała rany,
Bo bój uznałem za skończony.

Aż zrozumiałaś sens miłości,
Oddałaś siebie bez wahania.
Tak mało trzeba uległości,
Tak dużo trzeba mieć starania.

autor

Grand

Napisany: 2014-01-29 Dodano: 2014-01-30 09:42:47

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie