Tak wiele i tak niewiele

Mój pierwszy wiersz... Dedykuję go... Wam... By uwierzyć

Tak wiele i tak niewiele
Człowiek uczynić może
Tak niewiele człowiek ujrzeć potrafi
A tak wiele Ty możesz, Boże.

Popatrz w zieleń, w góry, w morza
– nie w siebie
Spójrz na obłoki płynące po niebie
Popatrz na kwiat rosnący wśród piasków
Podziwiaj piękno jakże cudnych brzasków.

Tak wiele i tak niewiele
Człowiek uczynić może
Tak niewiele człowiek usłyszeć potrafi
A tak wiele Ty możesz, Boże.

Wsłuchaj się w wiatr, w szelest liści na drzewie
Posłuchaj burzy rozpętanej na niebie
Wsłuchaj się w ciszę której często brakuje
Posłuchaj piękna - ono na ziemi króluje.


Jednak gdy nadejdą długie chwile grozy
Jednak gdy nadejdzie kres rodzaju ludzkiego
Człowiek wciąż zagubiony i zakłamany
Nie będzie mógł docenić piękna świata tego

Proszę pomyśl, nim dobro w zło obrócisz
Pamiętaj o uczynku którego nie odwrócisz
Naucz się kochać bliźniego, naturę, różę, kwiat krokusa
- Jedynie wtedy prawdziwie uwierzysz w Chrystusa.

Dziękuję za głosy...

autor

Esoterical

Napisany: 2005-07-31 Dodano: 2005-07-31 12:51:35

Ten wiersz przeczytano 1008 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie