tak wszyscy odejść muszą

nade mną pustka podniebna
rozpościera skrzydła
i cicho szemrzą w strumyku
cucące się słowa

gdzie ta epidemia
kiedy jest potrzebna


z głosami w mojej głowie
naradzę się teraz
aż w uszach przyrodzie zatrzeszczy
mój odbijający się echem głos

a ten szatyn książęcy w koronie
milczy i nie wie co mi powie

i nagle sylaby się duszą
więc zniknąłeś
jak wszyscy odszedłeś

bo przecież wszyscy muszą

On nie umarł a zginął
a śmierć Jego moją jest winą

autor

Nadzieja.

Napisany: 2008-12-26 Dodano: 2008-12-26 19:37:23

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie