Teatr wyobraźni

Gdy na szybach okien mrok cicho przysiada
Wodząc dookoła oczami z ołowiu,
Gdy się nocna cisza z szeptem gwiazd przeplata
I rogal księżyca połyskuje w nowiu,
Zwinięta w kłębuszek, schowana w marzenia
Przechodzę tajemne swe przepoczwarzenia.

Z rozmachem rozrywam kokon codzienności,
Z bezradnego czerwia zmieniam się w motyla,
Wyblakłym wspomnieniom dodaję kolorów
I tańczę w powietrzu zwiewnego kadryla.
Wraz ze mną wirują uśpione pragnienia
A taniec ten życie w piękną bajkę zmienia.

Znów mam lat dwadzieścia i drogi przed sobą
Różami usłane aż po krańce ziemi,
W uszach wiatr wolności, w oczach radość wiosny,
Nową miłość w sercu, co się złotem mieni.

Ty też jesteś młody, jak duch z fotografii
Fruniesz mi naprzeciw jak Pegaz skrzydlaty.
Nie masz pęt ni uzdy, w grzywie księżyc świeci
I jesteś w marzenia tak jak ja bogaty.

Wpadamy na siebie na tęczowym moście
Pod którym się kłębi rzeka przeznaczenia
Nieustannie miażdżąc w odmętach topieli
Większość ludzkich planów i liczne marzenia.

Nie gódźmy się na to, by jej dzika siła
We współpracy z czasem łamała nam kości
Przenieśmy tym mostem wysoko nad wodą
Nieskażone serca pragnące miłości.

Mimo iż wskazówki pędzą jak szalone
Goniąc się zaciekle jak dwa zwinne harty
Nie pozwólmy skonać marzeniom o świcie
Teatr wyobraźni miejmy wciąż otwarty.

Przekłujmy czas szpilką, jak tułów owada
Jego kostur rzućmy daleko za siebie,
Niech przestanie straszyć powolnym człapaniem
I w naszych metrykach już więcej nie grzebie.

autor

Barbara Ponikarczyk

Dodano: 2009-11-05 00:22:34

Ten wiersz przeczytano 1242 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie