Ten kwiat...

Tym razem kolejny brachykolon ale na inny temat . Do bajeczki niebawem powrócę, lecz dzisiaj jestem zbyt zmęczona by pisać kolejną część przygód lisa i gąski :(

"Dzika róża" - Ten piękny wiersz, Gałczyński  napisał  w 1943 w obozie jenieckim Stalagu XI A Altengrabow pod Magdeburgiem. W czasie pobytu w niewoli.
Tam również Gałczyński napisał jeszcze dwa wiersze /również dla żony/, które jeszcze w odpisach zyskały sobie natychmiast wielką popularność: "List jeńca", "Srebrną akację".


Ja pozwoliłam sobie zaszaleć i napisać moją interpretację do wiersza Gałczyńskiego "Dzika róża" brachykolonem. 
Wiersz (brachykolon 8 zgłoskowy 4/4 )

A oto mój wiersz:

Ten kwiat...

Ten kwiat - jak mag w twój sen się wkradł.
co noc się śni - tak już od lat.
On tak, jak mistrz zwiódł cię, skradł myśl,
aż krew już wrze - nie czas na sen.

Ta woń i pąs - toż to jest cud,
co wkradł się w zmysł i gra jak flet.
Nie chcesz już nic, chcesz biec co sił,
by wziąć kwiat w dłoń i grać mu pieśń.

Znasz już ów kwiat, spręż krok, wciąż idź,
gdzie dźwięk i pąs, wlał żar do serc,
aż krew już wrze... Więc idź, wśród dróg
wśród łąk i pól - wiesz, że tam jest.

Nie raz, nie dwa los da ci w kość.
ty idź, wciąż w dal, choć brak ci sił.
Choć łza - jak groch wśród rzęs się szkli,
choć zgasł blask gwiazd, a dzień wśród chmur.

Wciąż idź i wierz -  tak dzień, po dniu,
przez noc, po świt, pod grad i prąd. 
Nie bacz na trud, na deszcz, na mróz,
na ból co tnie, twą pierś, jak nóż. 

Wzmóż słuch i węch, by woń i dźwięk
mógł cię wieść tam, gdzie jest ów dom,
to  w nim jest kwiat,  co ci się śnił,
on dał ci moc, gdyś szedł w tą dal.

Nie smuć się już, on jest tuż, tuż, 
tam gdzie wśród łąk, jest olch i wiąz, 
jest dom - w nim drzwi. Tam wejdź za próg,
weź kwiat do rąk, tul go do ust

i mów mu tak i szepcz  mu wciąż...
Tyś jest mój cud, masz czar i moc.
Twój blask i woń, wciąż mi się śnił.
nie dał mi jeść, spać nie dał mi.

Gdym szedł wśród łąk, pod grad, pod prąd.
choć los wciąż drwił i śmiał się w głos,
bo chciał mnie zwieść z twych stron ten drań,
więc tłukł mnie wciąż i śmiał się w twarz.

Gdym gnał przez świat - wciąż tkał ten wiersz. 
W nim jest mój żar, co mnie wciąż wiódł.
W nim jest ta myśl i zew, by iść.
by wejść przez próg, paść do twych stóp,
by spić ust z twych woń, pąs i słód.

Wejść w kwiat i w pąk, chcąc drżeć co noc.
Dać ci blask gwiazd i ze sto tang.
Dać ci też wiersz -  co jest jak hołd,
boś tyś mój kwiat - co mnie tak zwiódł.

Jam jest twój paź, jam jest twój wiatr.
Tak jak twój mąż chcę być tu wciąż ,
by spleść nasz los i wiać i grać,
jak bard, lub wieszcz, wpleść się w twój kwiat.

Tak dzień i w noc - już ty i ja... 
Ze mną więc bądź i dla mnie żyj.
Daj mi swą woń, daj mi swój czar. 
ja dam ci wiersz, mój żar i świat.



Ty-y. dn. : 09.08.2021 r.

/wanda w./

autor

wandaw

Napisany: 2021-08-09 Dodano: 2021-08-18 00:56:03

Ten wiersz przeczytano 1460 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Sylabiczny Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie