Tęsknota
tęsknota jest wieczna
jak góry dotykające majestatu nieba
przyczajona w umyśle
uśpiona w sercu i w duszy
czeka na swój czas
i budząc się niespodziewanie ze snu
wypełnia sobą zakamarki myśli
a wtedy słone łzy obmywają źrenice
wilgotny błękit staje się wyraźniejszy
bardziej przejrzysty
zastygły niemal w bezruchu
a słowa stają się nagle ciszą
bo nie są w stanie przekrzyczeć
ani zagłuszyć zmartwychstałej tęsknoty
tęsknota jest wieczna
jak góry dotykające majestatu nieba
i żyć tak długo będzie
dopóki będą żyły wspomnienia
do ostatniego ich oddechu
do ostatniej kropli w żyłach krwi
do ostatniego szeptu serca
które tęskni . . .
Robert Kruk, 25.11.2007r.
autor
Robert Kruk
Dodano: 2007-11-25 00:26:25
Ten wiersz przeczytano 1282 razy
Oddanych głosów: 46
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (20)
Masz rację, że tęsknota będzie żyć "...dopóki będą
żyły wspomnienia-do ostatniego ich oddechu (...) do
ostatniego szeptu serca-które tęskni . . ." - bardzo
piękne i prawdziwe słowa
Tesknota przyczaja sie w umysle...tesknimynawet,jezeli
rozstajemy sie z ukochana osoba nawet na chwile..wiec
moze jest wieczna?
Tak, jest wieczna, ale czy przyczajona? uśpiona?
Chciałbym ;)
to prawda, tęsknota jest wieczna....popraw chochlikowe
literóweczki w ostatniej zwrotce
Tesknić - czy warto. Pisać o tym na pewno a czy
odczuwać? Chyba nie. Wiersz jak dla mnie troche
przegadany.