To coś...

co nie oddycha niekoniecznie nie żyje
martwą ramą zakurzonego obrazu
wzrok łapie mieszkające tam chwile
z nadzieją cudu stającego się od razu

w zegarze z duszą iskrzy coś leniwie
odmierza nasze różnorodne trwanie
dzikim winem splątane wahadło czasu
drąży myśli będące wiecznym wołaniem

pozostał dom ze skrzypiącymi schodami
stary ganek pochylony w stronę gór
otwarta rama okna kusi wędrowca
świerszcze udają melancholii chór

co nie jest cieniem tego co było
nie krzyczy w pustkę bo nie ma siły
ma za to wiarę co przenosi góry
dzień który odszedł był taki prawdziwy


***


ja też odejdę z kosturem w ręce
na połoniny mnie wołające
usiądę przy studni żywej wody
popatrzę na zachodzące słońce

podniosę wolą raz ostatni ciało
chyląc głowę dziękując za życie
co nie ma cienia już nie istnieje
cmentarz w Wołosatym zakrył bycie
(janusz śmigielski Chołowice)


***(studnia żywej wody)na szlaku z Wołosatego na Tarnicę
***Cmenatarz w Wołosatym również na tym szlaku(jedyna pozostałość po wiosce tam istniejącej)miejsce gdzie schylam zawsze nisko głowę

autor

janusz smigielski

Dodano: 2010-10-09 06:53:06

Ten wiersz przeczytano 1555 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie