To ja człowiek

To ja człowiek,
Skorupa, którą może skruszyć czas.
Człowiek niczym muszla wymyta przez morze,
I te wszystkie łzy płaczące.

Nawet, gdy oczy się śmieją,
Nawet, gdy smutek zakrywa radość.
Wiem, że kiedyś pustka zniknie,
I napełni się nadzieją serce.

I wszystkie łzy te wodospady szalone,
Nie wrócą nigdy więcej.
Mówisz samotność nie jest karą?
Lecz dlaczego głowę od mych oczu odwracasz?

Przez proste dni nie wędruje miłość,
To, co niepoznane jest największą stratą.
Jutro, co ma dopiero nastąpić,
Nie będzie proste i oczywiste.

A promień słońca nie zawsze budzi krzyk narodzin,
W życiu zanurzyć się jak w głębinie bym chciała.
I usta nasiąkłe milczeniem,
Zakotwiczyć w Twoim sercu.

M.Wityńska.

autor

Mariola Wityńska

Napisany: 2006-12-19 Dodano: 2006-12-20 00:06:47

Ten wiersz przeczytano 553 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie