Tory do piekła II

Wieś przepełniały tłumy po brzegi,
wozy,bryczki,auta - furmanek szeregi.
Gdy izby w chatach pozajmowano,
pod gołym niebem na polach koczowano.

Życzliwość każdy dom naznaczyła,
niedola Polaków w jedność połączyła.
W zagrodach gdzie uchodźcy gościli,
miejscowi się chlebem ostatnim dzielili.

Szpital polowy powstał z gospody,
rannych dowoziły doń chłopskie podwody.
Wokół zmęczone siostry biegały,
a białe fartuchy krwią im ociekały.

Dwoje lekarzy niemal nie spało,
rannym bezustannie życie ratowało.
Wojna im pracy nie żałowała,
śmierć swoją kosą krwawe żniwo zbierała.

Proboszcz po wsi z sakramentem krążył,
nie zawsze z komunią i spowiedzią zdążył.
Mszy nie odprawiał już przy ołtarzu -
tylko przy mogiłach na wiejskim cmentarzu.

Staruszek bez snu, bez odpoczynku,
niestrudzenie ganiał do rannych przy szynku.
Chłopcom coś radził, coś podpowiadał,
spowiadał, pocieszał,pocieszał, spowiadał.

Coraz częściej jednak wystarczało,
znakiem krzyża pożegnać sztywne już ciało.
Naprędce krótką modlitwę sklecić -
przymknąć szkliste oczy i Bogu polecić...

c.d.n.

autor

Stumpy

Napisany: 2017-01-25 Dodano: 2017-01-25 10:31:28

Ten wiersz przeczytano 831 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie