Truskawkowy sen

Dla pewnej Karoliny która skrzywdziła moje ego, jakkolwiek to brzmi... Wiersz napisany przed tym jak zrobiła pastisz z mojej ciężkiej pracy :/

Zwykły dzień, zwykła ulica, idę nią jak ścieżką do piekła,
Szara dzielnica, znajoma okolica... I nagle latarnia sama do mnie rzekła: Gdzie idziesz?? Gdzie się spieszysz?? NIe słyszysz?? Nie wiesz że dziś zginiesz?? A ja na to: Nie zginę, szybko biegam... I dalej idę... I widzę mercedesa, naklejka "sprzedam". A obok właściciela dresa... Wszystko jak sen... ciężki jak żelazo tlen, w środku krakowa big ben!? Co to!? Co się tutaj dzieje?? Kto to tak się śmieje?? Nagle droga asfaltu się pozbywa, a mi nagle myśli przybywa... W głowie głos latarni się odzywa: Gdzie idziesz?? Gdzie się spieszysz?? NIe słyszysz?? Nie wiesz że dziś zginiesz?? A ja na to: Nie zginę, szybko biegam... I dalej idę... Chyba się powtórzyłem?? Czy ja to wszystko wyśniłem?? Dobra nieważne, dalej lece, słowa plącze i głupoty plece... Zamiast asfaltu na drodze truskawki, jakie ja mam chore senne zajawki, Sen z abstrakcji koszmaru w raj się zmienia, widzę znajomą twarz, Karolina z imienia... Jak anioł po mnie na drogę stępuje, już nic prócz szczęścia nie czuje... I wiem że takie sny sam kreuje... Bo gdy coś do niej czuje, wtedy sny takie jak ten produkuje... I powiedziałem prosto, może troszkę ostro ale szczerze... BO sam w to wierze, choć jak zareaguje nie wiedziałem, tak jej powiedziałem:

"Szukam właśnie mą muzę miłości
Moją własną, boską, świetlistą Erato
Proszę, daj mi trochę swej boskości
Więc jak?? Piszesz się na to??"

Odpowiedź słysze i choć na "tak" licze, słucham z uwagą... A ona mówi z powagą:

"Przecież mnie wcale nie znasz,
Chcesz żebym była twoim natchnieniem??
Ale czy prawdzwią miłość w zamian dasz??
NIe jestem twym krótkim zachcecniem??"

"A ja nie rozumiem?? Jak to?? Czy nie umiem??
Kochać prawdziwie, kochać jak lato chciwie, rano całować
popołudniem coś dla Ciebie rymować, wieczorem masować, A nocą... spać, Choć może nie? Jeszcze zastanowie sie, nocą będe Ci wiersze pisał, gwiazdy widział, Twoje mruczenie słyszał, więc na pewno na sen ochoty nie bede miał."

"Obiecujesz??"

"Obiecuje, wierz nie oszukuje, rozumiesz??"

„Więc chce, więc kocham, chce całować usta twe, chce i dam to wszystko co mam, razem jak dwie gwiazdy na niebie, mające tylko siebie, ty masz mnie, ja mam ciebie..."

Ja szczęśliwy powoli ją przytulam, i wzrokiem jej oczu szukam, a w nich mała iskierka, mała ochota by pograć w dojrzałego berka, więc nie mam nic przeciwko, "ale prosze, nie róbmy tego szybko" Bo widzisz, rybko ja lubię długo i dłużej i dłużej i dłużej, lubię czas kiedy zapominam o każdej sprawie tej małej i dużej.

A ona na to: "weź mnie mój Nosferato, jestem Twoja, bierz, bierz i się nie spiesz, taka pokusa moja, Żeby z tobą przytulać się dniem, i choć wiem że to trudne to wiem, że nic nie stanie na przeskodzie, kochać się nocą, gdzie?? Wszędzie, i to z całą mocą."

Już zbliżam usta do jej ust, a wokoło pełno nagle lustr, każdy ruch odbity tysiące razy, więc całuje tysiące anielskich twarzy, twoich twarzy... W głowie szumi, w głowie huczy, w końcu spełnienie pragnień duszy... Nasze wargi się spotykają... I nagle lustra pękają, włosy mi dęba stają... wszystkie kształty jednym się wydają, wszystkie kształty Tobą się stają, I nagle... Nagle... otwieram oczy olśniony blaskiem, to słońce wpadające do pokoju wraz z brzaskiem, patrze budzik, 6.30 do szkoły wstaje, czy to wszytsko śniłem?? Czy tylko o tym marzyłem?? Chyba wszystko mi się tylko wydaje...

autor

Tygrysek

Dodano: 2006-11-06 16:18:36

Ten wiersz przeczytano 450 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie