w tunelu

jak ślepiec
uczę się na nowo
poznawać kształty zmysłowego ciała
po omacku przy świetle wyobraźni
gładzę szczyt marzeń
nutka euforii

koniuszki palców
otwieram wrota rozkoszy
pływającej w kielichu
a zmysły mi mówią wypij
słodycz uniesienia
do dna
niech miłość dojrzewa

W tunelu bez ścian i przeszkód
spijam nektar zachwytu
lewitując ponad codziennością
a życie
pływa niebieskim latawcem
ponad nami.

autor

jarek k

Napisany: 2009-02-09 Dodano: 2011-01-29 15:09:04

Ten wiersz przeczytano 427 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie