A Ty wędrujesz

Właśnie, nie tylko w takich sytuacjach gonimy...
Trzeba siąść, nie w domu, ale w pięknym miejscu
np.parku i tam w spokoju porozmawiać. Potem udać się
na spacer pokazać piękną przyrodę, spytać co myśli o
przyszłości, przecież będzie wspólna, może ma plany...

Pozdrawiam serdecznie.+
Ja z mamą tak się spotykam.
Miłego dnia

Ten jego wędrowanie, te nasze wędrowanie. Droga bez
powrotu czy z powrotem?

Smutna reflekcja sercem pisana

Wzruszające wersy!
Głębokie i pełne bólu.
Jednak trzeba zostawić sobie pewien margines na
pogodzenie się z życiem... i z tym co nam przynosi,
nawet jeśli to jest niesprawiedliwe.
Ta umiejętność pogodzenia się z losem to długi proces,
ale warto...

Serdecznie Cię pozdrawiam i przytulam