uczyłeś mnie świata...

pamiętam Twoje nauki i Twoje ciepło... jeśli Cię zawiodłam...przepraszam...ale ciężko żyć... mając na względzie to...czego mnie nauczyłeś...

uczyłeś mnie jak piękno odkrywać
jak patrzeć sercem w oczy innych ludzi
mówiłeś Anuś uczuć swych nie skrywaj
...któregoś dnia szczęście cię obudzi

mówiłeś mi zawsze że świat jest duży
że ludzie są dobrzy że szczerość wyzwala
...uśmiech jak słońce osusza kałuże
wszystkiemu co żyje umrzeć nie pozwala

mówiłeś Anuś popatrz to stokrotka
tylko nie zrywaj bo będzie...bolało
ona taka mała od rosy wciąż mokra
nie płacz już proszę...otrzyj oczka śmiało

pierwszą książeczkę od Ciebie dostałam
pamiętam obrazek... motyla i tęczy
nie umiałam czytać lecz się zachwycałam
mówiłeś no śpij już...czemu oczka męczysz

powąchaj Anuś to jaśmin tak pachnie
zobacz a to...róża pani wśród ogrodów
kiedyś dla kogoś będziesz pięknym kwiatem
radością ozdobą jego wszystkich wschodów

lecz...dawniej Twe słowa były tajemnicą
przecież nie wiedziałam jak to być...ozdobą
jak to jest gdy serca się sobą zachwycą

Ciebie Dziadku nie ma...lecz ja jestem z Tobą...

Chodziłam jak szczenię, wciąż przy Twojej nodze, skamłałam no powiedz,powiedz mi coś jeszcze. ...udawałeś, żeś zły, zagniewany srodze, i mówiłeś z pamięci...wiersze znanych...wieszczy...

autor

zwyczajna kobieta

Dodano: 2007-11-20 00:07:58

Ten wiersz przeczytano 935 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie