Uręskniona dusza

Słowa twe rozliczają
Mnie z całego życia
Którego już nie mam

Myślę czy ja wo gulę myślę
Jednak tak
Bo ma rozpacz
Przepełnia doliny
Mego dawnego życia

Mój bezkresny ból
Daje znać innym ludziom
Nienawiści znak
od dają zadość
Mnie
Tylko...
Ta jedyna radość
Która mnie darzy
To gdy jestem ja
I ta utęskniona chwila

którym mi pozostawili
Ale jednak...
chaos wnika
Do mej pamięci
I coś tam kręci
Coś tam nęci
Choć chwila pozostaje ze mną
To mnie przy niej nie ma

Teraz...
Gdy jestem
Już sama
Jestem pomąć szczęśliwa
Te słowa
Są szczęściem,
Że jednak
Było kiedyż to szczęście

teraz
Chwila pozostawiła
mnie obok siebie
Że to bywa
Że to jest
Szczęśliwym

Choć
Dawne czasy
Mają wrócić
Ból cierpienie
I rozpaczy nie mało
Tą chwilę pamiętną]
Nosze zawsze przy sobie

Nowe życie
Upragnione...?
Wyżera
me to nowe osobowości
Jednak
Ktoś wyciąga rękę
Ku straconej
Mej udręce
To nie pragnę tego

Teraz już w nowej
Osobowości
Jestem jak porcelanowa lalka
Ani serca
Ani siebie
Choć ma gorycz
Niszczy to przebranie
To czekam w zasłonach życia]
Na siebie
I na me dawne słowa

Me słowa zniknęły już
W tamtej chwili
W tamtej sekundzie
To jednak
Z Toscą
I z takim patosem
Czekam aż ból
Ustąpi
I ukoi me serce

Serce jak sopel lodu
Ostudzam życie
żadnego szczęścia
Żadnej chwili
W które jestem sobą
Choć nie ma już nas
Ani mnie
Czy jest coś na świecie??
Dla ciebie
Jestem ja
A nie ma już ciebie
To dlaczego
Długopis coś jeszcze pisze??

Chwileczek...
Coś spostrzegłam
Czyto ma dusza
Ulega
Po tylu wersach

Czy smutek
Mnie dobiega

Czy to
Wiersz
Czy ma dusza
Dobiega do słowa
Lecz spoglądam obok
Nikogo jeszcze nie ma
Nawet ciebie

Porcelanowa lalka
Znikłneła
Pod osłoną cienia
Powłoka pękła

Czy to jawa czy sen

I tak bez końca
Czy skończył się ten koszmar
Sam orzeknij

Mój wybawco
Masz serce
Jak ze stali
Nie ulega
Ani rani
Czy to prawda czy nie
Czy może ktoś otworzył puszkę pandory
....
....
Spoglądam w przepaść
I patrzę
Spostrzegam jakąś paczkę
Czy to To??
Schodzę po skale
Nie tracąc życia
Podchodzę

A tu naglę pisk
Czy to ktoś woła o pomoc
Czy pudełko się otwiera
Otchłań
Z mymi duszami

Wychodzi z pudełkach
Ale co to
Co tu robi grajek
Oznajmia mi
Że w środku jest
Coś mego

Sama już nie wiem
Czy tam wejdę
Spoglądam do środka a tam światło
Może naprawdę jest tam coś złego

Weszłam
Spoglądam w lewo
Prawo
I widzę w oddali pozytywkę

Wyjścia nie ma
Ani gdzie uciec

W mej głowie jest jakaś pustka
Czy to radość
Powiesz mi może
Czy to jest smutek

Czy to jakaś choroba
Już chyba się nie dowiem

Na mej twarzy gości uśmiech
Od dawna nie znany
Na mej twarzy

Doszłam do pozytywki
Czy stopi me serce
Sam mi powiedz

Przyglądam się uważniej
Czy to ta sama
Pozytywka z dzieciństwa
Kusi nęci

Otwieram ją
A tam kolejny struj
Ty razem znajomy
Czy to ja
Czy kolejna
Stracona dusza

Kolejne
światło
Dochodzę do niego i mam całą siebie

Naprawdę to ja
Me oczęta
Me włosy
To prawdziwa ja
Z troskami wadami
Nikt mnie znów nie rozumie
I jest tak jak dawniej
To ma poezja
To ma dusza

Nikomu nie daj się zmienić Nawet sobie czas pisania lekcja chemii i matematyka 12-14:00

autor

jasma

Napisany: 2007-04-08 Dodano: 2007-05-08 15:48:24

Ten wiersz przeczytano 897 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie