uśmiechać się ??

czy w ogóle ja w grze jakiejś uczestniczę,
jaki poziom mam w szeregach zaliczony,
pewnie gra się w ciągu swoim dalej snuje,
a ja jestem z niej już dawno wykluczony
albo co by pewnie było wielką szansą,
wciąż na rezerwowych ławce przyczajony,
obserwuję w charakterze zamiennika,
jak do gardeł po łup skaczą sobie wrony

siedzę z boku w ciemnym kącie wraz z mym stróżem
i patrzymy na to dzieło doskonałe,
gdzie wiatr już nie musi męczyć się w tyradzie,
maszynami mu rozwalą jego skałę,
gdzie się zło przelewa na zasadzie naczyń,
które szczelnie są ze sobą połączone
i marzenia garstki pionów malowanych,
przez los ślepy na pniu wszystkie są spełnione

siedzę, patrze, myśli krążą pod czupryną,
która z wiekiem jak na zwierzu wyliniała,
gdzie to dobro, które dano na początku,
gdzie się miłość wraz z przyjaźnią zapodziała
i w tej samej chwili zobaczyłem oczy,
uśmiechnąłem się, gdyż ktoś zza rogu zerkał,
lecz dość szybko zrozumiałem, ze on podniósł,
kawałeczki rozbitego w łzach lusterka

autor

szuflada

Napisany: 2018-06-30 Dodano: 2018-06-30 10:16:48

Ten wiersz przeczytano 1002 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie