Utopia

Nim przejdziesz po polach róż bezkresnych,
I zatracisz się w ich zapachu,
Aż zniknie pamięć tych słów bolesnych,
Staniesz na krawędzi świata dachu.

Poczujesz lekki powiew szczęścia kojący,
Podziwiać będziesz rosnące gaje,
Znika księżyca orszak migający,
Patrz, słońce wstaje...

Wody ci da srebrne źródełko wieczne,
Świergot ptaków przerwie ciszę błogą,
Zwierzę kroczy opodal majestatyczne,
A ty...kroczysz zamyślenia drogą.

Obezwładnia cię zapach orchidei,
Szum gaju zabiera smutek skrycie,
Siedzisz tu w niebiańskiej bieli,
Patrz, słońce w zenicie...

Może to ty, może to ja znikam w otchłani,
Złote kłosy chylą wiatrowi się usłużnie,
Dojść do chwili, która nikogo już nie zrani,
Chwili, która szczęście zabrała niesłusznie.

Świergot ptaków jakby rozjaśnił sie trelem,
Zapach kwiatów dalej czas uwodzi,
Niebo nie przestaje być naszym sterem,
Patrz, słońce zachodzi...

autor

Paweł Wosiak

Napisany: 2008-11-04 Dodano: 2008-11-04 20:24:21

Ten wiersz przeczytano 5308 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie