Uwierzyłam

Pamiętam. Niedawno jeszcze miałam szalik,
a ty mi mówiłeś – „kocham cię jak zimę
z bielą, szadzią, śniegiem i skrzypiącym mrozem,
z kwiatami paproci na porannej szybie.”

Pamiętam. Mówiłeś – „kocham cie jak ziemię,
gdy pod śnieżną kołdrą skrywa swoje wdzięki.
Schowaj, proszę, miła swój tęczowy szalik.
W bieli ci do twarzy, podobnie jak ziemi.”

Mówiłeś mi – „kocham, gdy mróz cię oszroni,
skrzące w słońcu płatki we włosy ci wepnie.
Jesteś piękna wtedy, gdy wiatr ci zdmuchuje
z opuszczonych powiek kolorowe cienie.”

Słuchałam i bladłam, srebrzyłam się w mrozie.
Włosów nie chowałam pod szala okryciem.
Zmieniałam się w rzeźbę z przejrzystego lodu.
By ci się podobać, przestałam oddychać.

Krystyna Bandera
Wiartel, 03.12.2022 r.

autor

Zora2

Napisany: 2023-02-02 Dodano: 2023-02-02 18:10:51

Ten wiersz przeczytano 1253 razy

Oddanych głosów: 27

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie