Walentynki

Moim koleżankom

Dziś się bawią Walentynki,
czarnowłose i blondynki.
Dzisiaj huczna jest zabawa.
Walentyni biją brawa.

Dziś przy stole nie ma spania,
nie ma piwka popijania.
-Ależ żono, słońce złote,
dziś do tańca mam ochotę.

Weszła żona, płaszczyk zdjęła,
swym wyglądem go ujęła.
Sukieneczka, jak z żurnalu.
Zauważą to na balu.

Bucik śliczny, nóżka zgrabna.
-Jesteś śliczna i powabna.
Usta śliczne, kolorowe
i blond loczki masz na głowie.

Ma królowo, mój aniele,
duch rozkoszy w twoim ciele.
Nie dam innym tańczyć z tobą
dziś się zajmę twą osobą.

Mąż podziwiał jej uroki,
czarną brewkę i blond loki.
Jej wyglądem zachwycony.
Nie poznawał swojej żony.

Trudno wierzyć, że to żona,
tak że cudnie odmieniona.
Skąd te wdzięki, te szeptanie
i gorące serca drganie.

Już ją tuli w swych ramionach.
Serca dziwnie zaskoczone.
Nie słuchali, co im grali
w rytmie serca tańcowali.

Każdy taniec chce przetańczyć
i o piwko dziś nie walczyć.
Choć muzycy grać przestali,
oni ciągle tańcowali.

Goście wnet to zobaczyli,
oklaskami nagrodzili.
Rozbawieni, rozkochani,
bawili się z sobą, sami.

- Zróbmy koło, chwyćmy rączki,
do środeczka nierozłączki!
-Wolę tańczyć z żoną z boku
mego skarba mieć na oku.

Tańczą wszyscy obereczka ,
żona z mężem, zięć z córeczką.
Grają polkę, Tańczą walca
raz na piętach, raz na palcach.

Zapomnieli, kto z kim tańczy
grali polkę, tańczą walca.
Tańczą wszyscy. Piękne granie.
Tu dwóch panów, tam dwie panie.

- Gdzie ja dotąd oczy miałem
w żonie piękna nie widziałem.
Ma skarbusia, ma laleczka
najpiękniejsza, ma żoneczka.

„Misio” słodko rozbawiony,
rozśpiewany szedł do domu.
„Miśka” razem z nim śpiewała
piękne róże dziś dostała.

W domu byli po północy.
on z herbatką do niej skoczył.
Łóżko ślicznie wymoszczone
tam na rękach zaniósł żonę.

- Och mój drogi Walentynie
jak cudowne twoje imię.
Tak mi słodko jest przy tobie,
osładzajmy życie sobie.

- Moja słodka Walentynko,
młodych lat moja dziewczynko,
starym robię się człowiekiem
ty piękniejesz z każdym rokiem.

-Walentynki to zrobiły,
że nam serca odmłodziły.
Zróbmy dla nas te uczynki
co sobota - Walentynki.

Będę róże ci przynosił
i o zdrowie Boga prosił.
Będę śpiewał serenady
i gotował ci obiady.

Tak nie wiele trzeba ludziom,
żeby serca im obudzić.
Jak nie wiele trzeba było,
by znów serce zaiskrzyło.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2014-01-13 Dodano: 2014-02-23 00:15:04

Ten wiersz przeczytano 2750 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Walentynki

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie