Wędrowiec i lampa

"Wędrowcze, od godziny badasz piasku ziarna,
Zgięty w pół, z lampą w ręku drogi szukasz, czarna
Noc tylko śmiechem hieny kpi z wysiłków twoich
I pustynne powietrze mgłą ciemności stroi".

"Zgubiłem się, mam lampę, w niej pali się świeca,
To jedyny ratunek więc przed nią się kłaniam".
"Wędrowcze, dam ci radę, jedno mi obiecaj,
Słowom moim otworzysz bramę zaufania".

"Otworzę. Już otwarta. Zmęczony upałem
Padam z nóg, na kolana, w bezradności krzyczę".
"Zgaś lampę". "Co takiego? Dobrze usłyszałem?
Zdusić ledwo się tlący zbawienia płomyczek"?

Zdusił. Płomień zgasł. Spadła, z nieba odklejona,
Zasłona, gwiazdy czyni widocznym dla oka,
W kosmicznym oceanie gwiazdozbiór Skorpiona
Broni Pannę bezbronną przed potęgą Smoka.

"Wędrowcze, na pustyni deszcz ziemi nie zrasza,
Więc oko najbystrzejsze nie wypatrzy chmury,
Czyste niebo do tańca roje gwiazd zaprasza,
Tutaj śmiało zgaś lampę i - popatrz do góry".

autor

confessio

Napisany: 2011-11-24 Dodano: 2011-11-24 18:36:24

Ten wiersz przeczytano 465 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie