Wernisaż

"Proszę, usłyszcie nasze wołanie,
ujrzyjcie tęsknoty na dnie naszej duszy..." -
zdają się mówić obrazy na ścianie.
Może za cicho... Wszystko gwar zagłuszył.

Bo nie te uszy były nastawione
i nie te oczy były otwarte...
"O! Ufoludek!" - głosy ucieszone,
kiwnięciem głowy znawczyni poparte.

A one chciały mówić i krzyczeć
i chyba dopiero gdy zostały same,
to można je było wyraźnie usłyszeć.
Lecz kto miał słuchać? Sufit. I ściany.

A może jednak zapisać zdążyły
coś w czyjejś pamięci grą świateł, kolorów
i w tej pamięci na nowo ożyły.
Opowiedziały o walce pozorów,

o tym, że tu rzeczywistość niewesoła
w zakamarkach psyche cieniem się pokładła.
A tam świat inny. A tam wolność woła.
I chce się iść i iść... Do Światła.

Więc... warto ogłuchnąć na zgiełk i krzyk,
wejść w świat bez słów, bez końca, bez dna.
I uciekać wreszcie, by nie widział nikt,
gdy na dnie oka zakręci się łza...

autor

annael

Dodano: 2007-11-05 10:25:55

Ten wiersz przeczytano 1124 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie