Wiara jest jak ptak, wznosi...

Kontynuacja wiersza pt Wiara jest jak ptak, wznosi ponad proch ziemi.

Mały i zapomniany przez czas,
cmentarz ludzkich istnień.

Kilka grobów z wyblakłymi pomnikami i pośród nich ten jeden z wyjątkową dedykacją:

"Pamiętaj,
wiara jest jak ptak,
wznosi ponad proch ziemi."

Jest chłodne,
listopadowe popołudnie.

Minęło jakieś 50 lat kiedy jako młody chłopak klęczał w tym miejscu po raz pierwszy,
zaciskając w dłoniach przemakającą ziemię...

Dziś znów odwiedza to miejsce.
Odstawiając laskę z trudem pochyla się nad zniszczoną,
marmurową płytą i przeciera dłonią napis z jej imieniem.

-Rosalia

Łzy nadal tak samo pieką oczy mimo upływających lat.
Lecz serce juz coraz słabsze by nosić w sobie ten ból.

Oddech staje się coraz cięższy a z oddali wydaje się słyszeć Jego cichy szept...

-TAK BARDZO MI CIEBIE BRAKUJE!

Ludzie mówili że czas leczy rany,
lecz niech wiedzą że pozostawia po nich blizny.

Mimo tylu lat które minęły nigdy jej nie opuścił choć Ona odeszła trzymając go za rękę w tych ostatnich chwilach.

Do dziś pamięta dramatyczną chwilę kiedy ostatnim oddechem między życiem a śmiercią wyszeptała:

-Kocham Cię!

Łzy spadały na ziemię wtedy szybciej niż usychające jesienią kwiaty zrywane porywistym wiatrem,
a nadzieja o której mówi się że umiera ostatnia - właśnie wtedy umarła.

Teraz jest już starym człowiekiem.
Życie przeminęło jak kilka krótkich chwil.

Do dziś pamięta, kiedy jeszcze jako młodzi,
opowiadali sobie jak przeżyją swoje wspólne życie.

O domu,
dzieciach bawiących się w ogrodzie,
o tym że będzie ją kochał i opiekował się aż do śmierci.

I...

Dotrzymał słowa!

Opiekuje się nią każdego dnia,
choć Jej delikatne ciało którego ciepło czuł tuląc w swych ramionach już dawno stało się prochem.

To On bez względu na pogodę od lat przychodzi w to miejsce i wpatruje się w maleńkie zdjęcie swojej ukochanej.

Przez tyle lat nie zaznał miłości nikogo innego.

Ludzie mówili że trzeba zapomnieć i żyć dalej...

Ale On nie umiał zapomnieć kiedy Ona w tych ostatnich chwilach,
z trudem łapiąc oddech,
dłonią ocierała jego łzy i mówiła:

-Nie boję się...
nie boję...
bo jesteś obok i wiem że dożyła bym przy Tobie pięknej starości.

Pewnego dnia jednak nie przyszedł już więcej nad grób.

Minęło trochę czasu kiedy to zauważyłem...

Druga płyta wkopana w miejscu w którym zawsze siedział odwiedzając swą ukochaną.

To był On!

Odszedł...

Odszedł jak każdy człowiek,
ale przeżył życie jak żaden inny.

Na jego płycie wygrawerowano ostatnie słowa:

"Może wiara jest jak ptak i może wznosi ponad proch ziemi...
Ale moje miejsce jest tu przy Tobie i już nic nigdy tego nie zmieni"

autor

Cień mroku

Napisany: 2015-11-10 Dodano: 2024-03-10 23:01:30

Ten wiersz przeczytano 408 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie