Widziałam Kreaturę.

Patrzę. A to co?
Mała kreatura.
Dwie ręce, cztery nogi,
Twarz wielka z czteroma oczami.
Krępa budowa ciała.
Wzrost niewielki.

A to co?
Z kąd się wzięło?
Co to jest?
Czy podejść zapytać?
Czy się lękać i uciekać?

Stoi, sapie, krzywi twarz, zgrzyta zębami.
Spogląda na mnie.
Zdębiałam.
Idzie w moją stronę.
Ja ani drgnę.
Wiem, że uciekać to zabronione bo pożre mnie.
Nagle blask, światła moc.
Kreatura pięknieje , głośno się śmieje.
Z małego ciałka wydobywa się ptasi śpiew.
Błysk oślepia mnie.
Cisza, otwieram oczy .
Zjawa znikła.
Wszystko wokół mnie zakwita.

Kim była ta kreatura?
Może zima przeobraziła się w wiosnę?
Może umierająca miłość znów kochać zaczęła.
Może to był znak że zło przemija,
że czas poprawić się w życiu,
czas naprawić to co w nas odrzuca- przeobrazić w piękno.
Dać ludziom złym nowe piękne twarze.

autor

eemie

Napisany: 2008-07-09 Dodano: 2008-07-10 09:15:30

Ten wiersz przeczytano 746 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie