Wieczny...

Dla pustego krzesła, na któym On siedzi...

Wieczny…

w spokojnym domu
na skraju ciszy hałasu
za ścianą życia śmierci
kryje się On


wszechobecny
w pustym krześle
w czarnej bieli
w kończącej się wieczności

dotyka ręką nicość...


nieposkromiony
świeci światłem
prostej żarówki
Jego głos odbija się
od nieistniejących ścian

zwierze umiera - On jest
człowiek się rodzi - On był
żarówka zgaśnie - On będzie

tak naprawdę
jest , ale Go nie ma...

kiedy poda nam rękę...


01.09.06

Dla bliskości nieistniejących ścian...

autor

blazej01

Napisany: 2006-09-01 Dodano: 2006-09-02 00:09:49

Ten wiersz przeczytano 534 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie