***

Nie wolno się bać, strach zabija duszę. Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.

-Twoje ręce!
-To nic takiego...
-Zobacz jak drżą...
-Nic się nie dzieje,
Może trochę więcej
stresu.
-Nie śpisz...
-Śpię...
Czasem mam te sny.
-Sny?
-Tak. Budzę się z
krzykiem.
-Coś Cię dręczy?
-Rzeczywistość...
Tak jak każdego.
Nic wielkiego...
-Dlaczego po prostu
Nie powiesz...
-Że się boję?
Że chcę zapomnieć...
Przez chwilę nie myśleć?
Nie kalkulować?
Nie szukać?
-Cały czas gnasz...
-Nie chcę się zatrzymać...
Muszę iść, biec!
Nie mogę przegrać!
-Nie musisz iść sama.
Możesz pokazać strach...
-Pokazuję...
Ale nikt nie pomaga mi
uciec...

Stawię mu czoło. Niech przejdzie po mnie i przeze mnie. A kiedy przejdzie, odwrócę oko swej jaźni na jego drogę. Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic. Jestem tylko ja. /Frank Herbert/

autor

Monikosik

Dodano: 2009-04-20 20:32:55

Ten wiersz przeczytano 416 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie