Wiersz, który zaprowadził mnie...

Wiersz, który zaprowadził mnie na manowce


Katedra w Spirze (zwłaszcza podziemia)
Ma w sobie coś wspaniałego.
W romańskich kolumn lesie westchnienia
Muszą wędrować wprost w niebo.

Więc wzdycham, wzdycham, bez przerwy wzdycham,
A im dłużej to robię,
Przed oczy mi napływa z cicha
Rój pięknych twarzy kobiet.

Choć, piękne, było was tak wiele,
Przeżyłem z wami tak mało.
Czy grzech wspominać jest w kościele
Wasze cudowne ciała?

Są na tym świecie poważne sprawy,
I umrzeć warto jest za nie,
Ale tu w ciszy kościelnej nawy
Mam przed oczami wciąż panie.

Choć polityka ważna i praca,
I klimat trzeba ratować,
Ja zawsze do was będę powracał
I sławił was wciąż od nowa.

Ot, dziś na przykład, o zabytku
Cudownym napisać chciałem,
A wyszła taka mi frywolitka
Na waszą, kobiety, chwałę.

autor

jastrz

Napisany: 2020-01-30 Dodano: 2020-01-30 02:22:15

Ten wiersz przeczytano 850 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie