Wiersz o Przyjacielu

Ktoś kazał mi żyć,

Na końcu świata,

Na ostrzu pańskiego bata,

Tak po prostu być.


Dostałem nogi ręce dwie,

Więc co dzień pracuję nimi,

I w kominku już się dymi,

A czas przed siebie do przodu mknie.


Mijają roku pory,

I lat upływa wiele,

Znów dzwony biją w kościele,

A w chacie nowe powstają utwory.


Czasem przychodzą chwile radości,

Raz miłość,

Innym razem zawiłość,

Wśród czterech ścian samotności.


I tak żyję pośród ludzi,

A Ty Boże patrzysz z góry,

Odsłaniając dłonią chmury,

Jak się człowiek w Twojej ziemi trudzi.


Więc zsyłasz Anioła,

By pomógł w kłopocie,

By się nie dał taplać w błocie,

Wiesz że On temu podoła.


Wciąż modlę się do Ciebie,

Byś mi zesłał tą jedyną,

Byś pozwolił być z moją dziewczyną,

W naszym ziemskim niebie.


A Ty milczysz nie raz,

Czasem ze mną się śmiejesz,

Niekiedy na twarzy posmutniejesz,

Lecz swoje dłonie dla mnie otwierasz...

autor

MyszAs

Dodano: 2007-01-21 12:25:25

Ten wiersz przeczytano 963 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie