Wojna w człowieku

Wiesz kochanie, kiedyś byłem na wojnie,
Nie pamiętam, ale wiem, byłem tam- ja i moi przyjaciele
WSZYSCY
Walczyliśmy, walczyliśmy wytrwale, choć przegraliśmy.
Wiesz kochanie, pamiętam jak wczoraj ten smak podeszwy wroga na wojnie,
Nie pamiętam kiedy i jak się zaczęła,
Wiesz kochanie, przypominam sobie,
to ja byłem tą wojną i po dziś noszę ją w sobie.
Ja nią po prostu znam jak siebie.
Wiesz kochanie, już wiem czemu tak bardzo chciałem byś walczyła
o to, o co ja walczyłem; o to co miałem
na ubraniu z prawej strony naszyte- orła, wyhaftowanego wolnością.
Zamazane krwią obrazy- ból, rozpacz, tysiące poległych,
Zapach gorącej łuski, która wpadła za kołnierz
przypiekając skórę, tętno aorty trzymanej w nadziei.
Wojna jest jak morfina.
Gdy się skończyła, uśmiech z lustra wychwyciła,
namierzyła, nacisnęła spust… trafiła.
Dlatego dziś, choć żyję,
Nie zwyciężyłem.
Poświęciłem uczucia, marzenia
i Ciebie.
Lecz wierzę.

autor

Zmuda

Napisany: 2005-02-04 Dodano: 2005-02-09 21:37:06

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie