Wola życia

Grusza, którą jeszcze dziadek żony sadził,
stoi tuż przy miedzy zgarbiona, wpół żywa,
piorun ją przed laty dotkliwie poraził,
dzisiaj ślad ognisty cieniem dziupla skrywa.

W przedwiośniu nie widać u niej oznak życia,
bo wzrok nasz przykuwa pień z blizną bez kory,
lecz wiosną wśród liści rzadkiego okrycia,
każdy z kwiatów owoc urodzić jest skory.

Drzewo całe lato karmi swe owoce,
sokiem napełniając zielone gruszeczki,
a kiedy jesienią zimniejsze są noce,
z listeczków im robi cieplutkie czapeczki.

W czasie burzy lękam się o gruszy życie,
by wichry nie zmogły kruchej starowiny,
jak dotąd szczęśliwie, uparcie trwa w bycie,
mając wolę życia całkiem nie rośliny...

autor

M.N.

Napisany: 2021-09-18 Dodano: 2021-09-18 08:33:13

Ten wiersz przeczytano 1800 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie