Wspólne dzieciństwo

Wiersz dedykuję swojemu i innym rodzeństwom, które przeżyły w rodzinnym domu piękne chwile.. które rozdzielił los.. czas dorosłości.. własne życie..

Czy pamiętacie..
Jak tłoczno w rodzinnym domu bywało?
Ile śmiechów, wrzasków..
Niczego nie było mało
i niczego Nam nie brakowało..
Razem tworzyliśmy to,
a czego inni mogli Nam pozazdrościć..
Rzadko złościć się na siebie potrafiliśmy..
I wtedy daleko uciekaliśmy,
Lecz w głebi duszy wiedzieliśmy..
Że za sobą w ogień ..
W wodę jeśli zaszłaby potrzeba.

Dziś błąkając się w naszym domu
Zastaję ciszę i pustkę..
Brakuje zwykłego spotkania na korytarzu..
Minięcia się na Nim.. krótkiego spojrzenia..
Zdania wymienienia.. lekkiego przytulenia..
Ale to co pozostało to ogromne uczucie
i niezapomniane, piękne wspomnienia...

Więc ze łzami w oczach,
ale i z uśmiechem na twarzy..
Siadam na schodach i czuję Waszą obecność..
Wiem, że My wciąż tworzymy JEDNOŚĆ..

..Ale wciąż pozostajemy razem.

autor

Muszencja

Napisany: 2005-03-14 Dodano: 2006-03-14 16:31:07

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie