Wstyd

To nic,
że ołów rani ręce.
Na ramionach ciążą
wód sklepienia.
Pod pozorną nocy lampą
dotkniemy się
niby przypadkiem.
Obłąkani.
Z deszczu w deszcz.
O szyby uderzają
martwe sny.
Tak rodzi się samotność.
Bez pozwolenia
podpalimy świat
jednym mrugnięciem powiek.
Choć i tego nie jest wart.
Wpleciesz w moje wlosy
wszystkie słowa
abażurem cięte.
Oszukasz i zostawisz.
Znowu będzie mi wstyd.

autor

ELISABETH

Dodano: 2004-08-05 17:03:41

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Toniczny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie