WYMIAR - refleksja

Można nie kochać cię – i żyć, Ale nie można owocować. Wisława Szymborska

Miłość -
zawsze w jednym sercu czeka.
Gdy płochość czyjaś iluzją dotknie
sfery w środku, ciężkością porazi
i jak rozbłysk pioruna - oślepi ducha.
Nieutulona słowem i faktem z życia,
okaleczona gubi swój oddech.

Cień to człowieka i dużo lat
upłynie, nim znów drgnie w sercu.
Paraliż , bo niepokój i brak wiary,
trzyma nieszczęście w duszy.
To pogłębione, krzywe widzenie
nie pozwala się cieszyć małym.

Miłość na kolanach w kącie,
tęskni do swojego pełnego wymiaru.
Do końca pragnie żyć w mroku,
boi się ludzi, często nienawidzi.
Smutek cierpiąc na brak,
w egoizm obrasta, szukając harmonii.

Miłość nie umiera.

Linieje, chcąc się odrodzić.
/UŁ/

Ołówek;) Witaj:)Cieszę się ,że piszesz.Dziękuję. Można wprowadzić uśmiechnięte słoneczka za dobrze napisany wiersz i oby takich było jak najwięcej:)czego życzę Wszystkim piszącym.O tym wymiarze jest też ten wiersz.Poezję jak i miłość trzeba urodzić w sobie,a więc czy można się jej nauczyć albo porównać?

Dziękuję Czytelnikom za czytanie i komentarze i pozdrawiam, jak zawsze ciepło i serdecznie Wszystkich:)

napisany Łódź,12.12.2009 ula2ula

autor

ula2ula

Dodano: 2011-01-24 00:23:33

Ten wiersz przeczytano 897 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie