z zachwytem

Z zachwytem patrzę na płonące drzewo
Majestatyczny kolos powalony przez ludzi
Ogień tańczy w jego wnętrzu a wszędzie sypie się biały pył
Gdzieś z nieba spadają łzy
Ogień dogasa pozostawiając po sobie nieuleczalne rany i spustoszenie
Jakby kpiąc z jego dramatu na niebie pojawiła się tęcza
A może ona nie kpi?
Może to symbol nadziei i nowego życia?
Takie małe requiem dla świata?
Koło zniszczonego pnia widzę młode drzewko powoli pnące się w stronę słońca
Stare umiera dając miejsce nowemu
A może po prostu to co stare odradza się żyjąc w nowym?

autor

Baraka

Dodano: 2007-04-25 14:42:32

Ten wiersz przeczytano 505 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie