Zagubiony sens istnienia

Nagle zapadła nieznośna, kalecząca cisza
Ciemność przysłoniła wszystkie cele
Marzenia nagle ukryły się pod poświatą
Został tylko mój cichy, niewyraźny krzyk

Plany, pragnienia nie osiągalne się stały
W duszy nie ma już miejsca na złudzenia
Nadzieje na lepsze dni zniszczyły rany
Zostało tylko zamazane odbicie lustrzane

Nieczyste wspomnienia dodają wciąż bólu
Codzień wzbiera się we mnie ta złość
Chce już na zawsze opuścić ten świat
Zostanie po mnie tylko popiół święty

Piękną egzystencje tak łatwo zakończyć
Nie widzę sensu by stawać codzień rano
Nic już się nie liczy, nic nie jest ważne
Zostały wspomnienia cudownych chwil

Trzeba się nauczyć czerpać z życia to co może dać nam szczęście

autor

Sensual_Witch =]

Dodano: 2006-09-14 18:35:59

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie