Żałość rozstania
Żałość jest dziwnym uczuciem,
Najczęściej rozstanie ją
rodzi,
Pod sercem zaczyna się
kluciem,
A potem nostalgia przychodzi.
Gdy życie zatraci swe blaski,
Ty płynąc sprzeciwisz się
fali,
W tym stanie malutki łut
łaski,
Od klęski cię może ocalić.
Z wiary zbudujesz fundament,
By na nim dom szczęścia
stawić,
W oku nie błyśnie łzy
diament,
A dawny sen jawą się stanie.
Nadzieja zamieszka w domu,
I okna rozjaśni swym
blaskiem,
Byś nigdy już po kryjomu,
Nie musiał wyglądać swej
łaski.
Miłość w promieniach słońca,
Zawita w odświętnej szacie,
Żałość doczeka się końca,
Zamieszka w walącej się chacie.
Dzięki Grand za rzeczowy komentarz.
jarmolstan
Komentarze (20)
Najsmutniejsze sa chwile pożegnań.
Życiowe doświadczenia, wywołują różne emocje, które
owocują zmianami w naszym życiu... zmienia się
hierarchia wartości, z wiarą i nadzieją nabieramy
siły, bez nich upadamy- giniemy...
lecz żal tych walących się chat...aż żałość
bierze...+
Taka żałość jest ciężka i dokładnie tak wygląda jak w
Twoim ładnym wierszu. Jak ciężko utrzymać fundamenty w
bardzo dobrym stanie jak nam życie szykuje wciąż różne
niespodzianki?Dobrze jest naprawdę żałość pozostawić w
walącej się chacie,nie zabierać ze sobą..miłość i
zgoda buduje - żałość i niezgoda rujnuje..powodzenia
podoba mi się wiersz a skojarzenia mam takie w
ogrodzie kwitną kwiaty żałość, wiara, nadzieja,
miłość, w promieniach słońca czy w przypływie uczuć
zakwita miłość reszta więdnie albo usycha...