Zamilknij, lub krzycz na dwa głosy!

Zabite za młodu.Jakby przybite gwoździem do krzyża, co nie będzie symbolem na wieki,
lecz krzyżem po prostu.Stacją końcową prawa do ojcowskiej opieki.
Jeszcze nie wie, że właśnie odebrano mu kawałek uczuć podstawowych.
Kiedyś się dowie.Czy zdąży, zanim ja odejdę?Czy na to pozwolisz?
Teraz jednak walka, ten bezsensowny poligon,
usłany minami, na które wchodzi co dzień, by kiedyś zebrać żniwo.
Żniwo zemsty i nienawiści, do której się nie przyczyniło,
a jednak oblane pomyjami dorosłego świata. A jednak to ono przegrywa.
Cóż takiego dziecko matce zrobiło, albo cóż winne naszych dorosłych grzechów,
by kiedyś zapłakać żałośnie, gdy obarczone ciężarem, nie znajdzie donikąd ucieczki.
Delikatne i niewinne dziś, jutro nienawidzące świata i ludzi,
za to, że było i jest, lecz nikogo to nie obchodzi.
Trzymasz w ręku piękno w najczystszej postaci, z nas zrodzone,
rozbijasz o skały, by wyszło na twoje.Karmisz sobą wojnę.
Czy wybaczy ci, gdy przyjdzie pora na trudne pytania?
Czy może nie zada ich, gdy uprzedzisz je jadem, jednostronną prawdą.
A ja stoję tu, w deszczu bomb zrzucanych przez ciebie,
nie opuszczam miecza, walczę, do ostatniej łzy w sercu.
Na ile jeszcze sił starczy, na ile czasu, by odzyskać najważniejszą miłość?
By zburzyć egoizm jednego człowieka, by to niewinne nie zaznało patologii życia?
Oddaj mi córkę, oddaj jej ojca, zamilknij, lub krzycz na dwa głosy!
Że kochamy swe dziecię.I wszystko zrobimy, by usłyszeć.Dziękuję.Za to was kocham!

autor

rebel

Napisany: 2009-11-27 Dodano: 2009-11-27 09:33:23

Ten wiersz przeczytano 641 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie